عمده عوامل تعیین کننده اختلافات بین گفتمان های سیاست خارجی اصلاحات در جمهوری اسلامی ایران و نومحافظه کاران در آمریکا (1384- 1380)

امروزه بررسی موضوع ایران و آمریکا به یکی از موضوعات مهم دانشگاهی تبدیل شده است. روابط ایران و آمریکا به دوره امیرکبیر و حضور فرهنگی- مذهبی آمریکایی ها در ایران برمی گردد. در دهه 20 و 30 حضور سیاسی آمریکا در ایران پررنگ تر شد. با وقوع انقلاب اسلامی، روابط دو کشور قطع گردید و سیاست آن ها در قبال یکدیگر وارد فاز جدیدی شد. در دوره اصلاحات، خاتمی با شعار گفت وگوی تمدن ها و تنش زدایی، تمام توجهات را به سوی روابط ایران با سایر کشورها معطوف نمود. از این رو پژوهش حاضر حول موضوع روابط ایران و آمریکا در دوره اصلاحات و نومحافظه کاران شکل گرفته است و به بررسی عوامل تعیین کننده در اختلافات بین گفتمان های سیاست خارجی دو کشور می پردازد. برای یافتن ریشه اختلافات از روش تحلیل گفتمانی به ویژه گفتمان لاکلاو و موفه استفاده شده است. بر این اساس نقش عوامل تاریخی- روانشناختی تأثیرگذار در اختلافات و رویارویی سیاست خارجی دو کشور مورد بررسی قرار گرفته است. نتیجه این پژوهش نشان می دهد که عوامل تاریخی-روانشناختی اختلافات ایران و آمریکا از منظر ایران شامل نقش آمریکا در کودتای 28 مرداد 1332، حمایت دائمی از رژیم شاه، تأسیس ساواک، کاپیتولاسیون، حمله به طبس، حمایت از عراق در جنگ علیه ایران، جلوگیری از انتقال تکنولوژی پیشرفته به ایران و از منظر آمریکا شامل اشغال سفارت آمریکا و گروگان گیری دیپلمات ها، پیروزی انقلاب و ترویج بنیادگرایی اسلامی، مخالفت با روند صلح خاورمیانه، حمایت از تروریسم بین المللی و تلاش برای دست یابی